Według amerykańskich organów antymonopolowych algorytmy mogą pomóc hotelom w nielegalnej zmowie w sprawie cen, nawet jeśli żaden pracownik tych firm tak naprawdę ze sobą nie rozmawia na ten temat.
Departament Sprawiedliwości i Federalna Komisja Handlu wspólnie złożyły oświadczenie zainteresowania Cornish-Adebiyi przeciwko Caesars Entertainment, sprawa wniesiona do Sądu Okręgowego Stanów Zjednoczonych w New Jersey. Pozew zbiorowy wnieśli mieszkańcy New Jersey, którzy wynajmowali pokoje w hotelach Atlantic City zarzucił, że kilka z tych hoteli było zaangażowanych w nielegalny spisek dotyczący ustalania cen poprzez zastosowanie wspólnego algorytmu ustalania cen.
Powodowie starają się wykazać, że hotele naruszyły Sekcja 1 ustawy Shermana, które zabrania „spisku mającego na celu ograniczenie handlu” i służy do ścigania nielegalnego ustalania cen. Twierdzą, że hotele rzekomo korzystały z platformy algorytmów ustalania cen o nazwie Rainmaker, wiedząc, że ich konkurenci również korzystają z tej platformy i dlatego ją wybierali.
Agencje naprawdę dbają o to, jak rozwiązać tę kwestię. „Sądowe traktowanie stosowania algorytmów przy ustalaniu cen ma ogromne znaczenie praktyczne” – piszą w swoim oświadczeniu Departament Sprawiedliwości i FTC. Podobne oświadczenia złożyli już w innych sprawach dotyczących algorytmicznego ustalania cen, np. w jednym procesie sądowym przeciwko firmie RealPage zajmującej się oprogramowaniem do zarządzania wynajmem nieruchomości. Najemcy zarzucają spółce przyczyniając się do wyższych cen wynajmu poprzez dostęp do niepublicznych danych dotyczących cen pochodzących od wynajmujących i wykorzystywanie ich.
W sprawie hotelu Departament Sprawiedliwości i FTC kwestionują dwa roszczenia hoteli podniesione w celu uzyskania oddalenia pozwu. Jednym z twierdzeń jest to, że powodowie musieli wykazać, że hotele bezpośrednio komunikowały się ze sobą, aby wiarygodnie udowodnić naruszenie Ustawy Shermana. Po drugie, pozew powinien zostać oddalony, ponieważ algorytm ustalania cen przedstawił jedynie zalecenia, a nie wiążące wymagania cenowe.
Egzekutorzy twierdzą, że są one błędne. „[T]nie ma prawnego wymogu, aby powód musiał powołać się na konkretną komunikację bezpośrednio między konkurentami, jedynie po to, aby powołać się na porozumienie podlegające sekcji 1” – piszą. „Dopóki dostawca algorytmów i jego konkurencyjni klienci są połączeni za pośrednictwem tego wspólnego agenta w ramach „jedności celu lub wspólnego projektu i zrozumienia”… działają wspólnie”.
Mówią też, że nie ma znaczenia, że zalecenia algorytmu były niewiążące. Twierdzą, że precedens dotyczący art. 1 ustawy Shermana pokazuje, że ustalanie cen katalogowych lub naklejek jest nielegalne „nawet jeśli ostateczne pobierane ceny są inne”.
„Stanowisko oskarżonych jest również niezgodne z orzecznictwem stwierdzającym, że naruszeniem jest umowa, a nie częstotliwość jej przestrzegania” – piszą agencje. Dodali, że z punktu widzenia hoteli kartel ustalający ceny mógłby starać się uniknąć kary „po prostu zapraszając do udziału niektórych konkurentów, którzy mają tendencję do odbiegania od ustalonych cen, lub zgadzając się na pewne odstępstwa”.