Załadunek buraków – Ropa, Grimme? Nie, złom i MTZ – tak to się robi na wschodzie

Kto z nas rolników – szczególnie na Wschodzie – nie miał kiedyś tej myśli: „A gdyby tak zrobić własny kombajn do buraków?”. W Polsce zwykle kończy się to przeglądaniem katalogów Grimme, Holmera czy Ropy i szybkim zamknięciem laptopa, gdy zobaczymy cenę. Ale jeszcze dalej na wschód sprawa wygląda inaczej…

Tam zamiast katalogu sięga się po spawarkę, kątowniki, profil 80×80, a do tego silnik od MTZ-a, kabinę i… już jest (prawie) dobrze. Prawie, to jednak słowo klucz, które tłumaczy to dzieło garażowej inżynierii.

Oto samobieżny „kombajn” z MTZ-a i złomu, dumnie stojący na polu, gotów do walki z kampanią buraczaną. Efekt? Coś, co śmiało można określić jako polowy Frankenstein na podwoziu przyczepy. Coś jak nagły atak spawacza po mroźnej nocy z kanistrem samogonu, który dorwał się do spawarki.

Podwozie z przyczepy, kabina z traktora, reszta z fantazji

Podstawą konstrukcji jest ciężka przyczepa, która w nowym życiu stała się nośnikiem całej maszyny. Kabina – prosto z radzieckiego traktora, z tym uroczym klimatyzatorem w postaci uchylonego okna. Na bokach profil stalowy, wygląda znajomo – może z rozbieranej obory? A może z ogrodzenia? Trudno powiedzieć, ale przecież ważne, iż działa.

Cóż to jest? Ropa? Holmer? Owszem – ale tu mamy wersję garażową

Holmer ma system czyszczenia „walking shares”, Ropa zachwyca telemetrią, Grimme oferuje hydrauliczne cuda, których instrukcję czyta się jak podręcznik lotów kosmicznych.

A tu mamy garażową wersję słynnych konstrukcji: z przodu coś w rodzaju lemiesza, który zgarnia buraki z ziemi, potem ruszają na stalowy, jak ramię ideowca, taśmociąg i trafiają tam, gdzie akurat jest miejsce – na przyczepę albo do pryzmy.

I co najważniejsze – to działa. Bez GPS, bez kamer 360°, bez automatyki i bez podejrzanych błędów „Błąd ECU – skontaktuj się z serwisem”.

Radziecki „kopacz–przerzucacz” do buraków

Zbiór i przeładunek w jednym – oto idea! Wystarczy operator, który zna wszystkie wibracje i dźwięki maszyny na pamięć, bo dokumentacji technicznej raczej nie ma. Zamiast czujników – ucho. Zamiast instrukcji – doświadczenie.

Ma to swój urok i swój sens, choć w stylu Stranger Things

Oto „Zrób to sam”, poziom gospodarski. Kunszt wielkiej – dosłownie – wagi. Dzieło skończone i zachwycające, choć wyglądające jak tona złomu przyczepiona do elektromagnesu chwytaka na dźwigu.

Dziś, w epoce komputerów pokładowych, autonomii i laserowych prowadzeń, zawsze znajdzie się ktoś, kto przypomni światu, iż buraka można podnieść i bez chmury danych. Wystarczy stal, spawarka i trochę radzieckiej fantazji konstrukcyjnej.

Można się śmiać, ale każdy kto próbował serwisować nowoczesny kombajn podczas kampanii, w środku pola, w błocie, gdy pada deszcz i pada humor – ten dobrze wie, iż czasem prostota to największy luksus.

A więc chapeau bas dla konstruktorów-amatorów. Bo inżynieria gospodarska w stylu post-punk-ZSRR to nie tylko oszczędność, ale i dowód na to, iż jak trzeba, to da się. I tu się dało.