1 godzina temu
Największy w tej chwili amerykański fundusz private equity Carlyle chce zakupić zagraniczne aktywa rosyjskiego koncernu naftowego Łukoil. Transakcja ta jest efektem skandalu, jaki stanowiła próba „zaparkowania” zagranicznych aktywów Łukoilu, by uniknąć sankcji USA, poprzez kontrolowaną przez Kreml szwajcarską spółkę Gunvor.
O zainteresowaniu zakupem aktywów Łukoil przez Carlyle doniosły Reuters i Financial Times. Na razie rozmowy są na wczesnym etapie, ale według informacji mediów fundusz jest zainteresowany przejęciem całości aktywów zagranicznych rosyjskiego koncernu. W tym celu chce uzyskać zezwolenie administracji Trumpa – z którym osobiście management Carlyle jest zaprzyjaźniony – na zakup tych aktywów oraz rozpocząć due dilligence. Według źródeł związanych z Białym Domem otrzymanie takiego zezwolenia mimo sankcji na Łukoil „byłoby dość proste do uzyskania”.
Carlyle zarządza aktywami i świadczy usługi finansowe, przy czym wartość tylko aktywów w bezpośrednim zarządzaniu tego funduszu wynosi 474 mld dolarów, a pod koniec 2025 roku prawdopodobnie dojdzie do 0,5 bln dolarów.
Łukoil International GmbH będący spółką Łukoilu zarządzającą zagranicznym majątkiem rosyjskiego koncernu posiada 5% udziałów w eksploatowanym przez Chevron wydobyciu ropy naftowej Tengiz w Kazachstanie, udziały w złożach ropy naftowej w Kazachstanie, Uzbekistanie i Meksyku, Ghanie, Egipcie i Nigerii oraz setki stacji paliw na całym świecie, w tym w Stanach Zjednoczonych, a także w trzech rafineriach w Rumunii i Bułgarii. Największą częścią tych aktywów jest 75% udziałów w wielkim złożu Zachodnia Korna-2 w południowym Iraku, na którym wydobywa się ponad 400 tys. baryłek ropy naftowej dziennie. Ogółem aktywa te wyceniane są na 22 mld dolarów.
Łukoil wydobywa około 2% światowej ropy poprzez swoje spółki w Rosji i za granicą. Jak poinformował 27 października, poszukuje nabywców na swoje aktywa międzynarodowe, które stanowią ponad 0,5% globalnej produkcji ropy naftowej. Przyczyną tej transakcji jest to, iż USA nałożyły sankcje na rosyjski koncern w związku z zasilaniem przez niego wojennej machiny Moskwy i w ramach starań o nakłonienie Kremla do rozmów pokojowych w sprawie Ukrainy. Sankcje zakłóciły już działalność Łukoilu w Iraku, Finlandii i Bułgarii.
Termin tej transakcji miał upłynąć 21 listopada, ale już po dwóch dniach zgłosiła się jako nabywca szwajcarska spółka Gunvor. Gunvor został założony w 2000 roku przez Torbjörna Törnqvista, obywatela Szwecji zamieszkałego w Szwajcarii i rosyjskiego oligarchę Giennadija Timczenkę, objętego sankcjami USA, bliskiego przyjaciela Putina. Oficjalnie, kiedy Timczenko został objęty sankcjami, sprzedał swoje udziały w Gunvor Törnqvistowi, który w tej chwili ma 85% akcji firmy. Co ciekawe, firma była tak blisko Rosji, iż wmontowano ją w mechanizm przejęcia kontraktów ze zlikwidowanego dekretem Putina Jukosu. niedługo Gunvor stał się największym sprzedawcą rosyjskiej ropy, w pewnym momencie obsługując około 30% krajowego eksportu morskiego. W efekcie jeszcze w momencie nałożenia sankcji na Timczenkę w 2014 roku Departament Stanu USA stwierdził, iż „Putin zainwestował w Gunvor i może mieć dostęp do funduszy Gunvoru”.
Po ogłoszeniu przez Łukoil 29 października, czyli już pod dwóch dniach, iż Gunvor został wybrany bez żadnych negocjacji jako nabywca zagranicznych aktywów koncernu, analitycy nie mieli wątpliwości, iż Rosjanie chcą „zaparkować” aktywa Łukoilu przez powiązaną spółkę, by uchronić je przed sankcjami. Wrażenie to wzmocniło oświadczenie analityków bankowych, iż Gunvor nie ma funduszy na taką transakcję i nie znalazłby się na Zachodzie bank, który by mu ich udzielił. Wątpliwości nie miał też Departament Skarbu USA, który oświadczył 6 października, iż tak długo, jak (prezydent Rosji Władimir) Putin będzie kontynuował bezsensowne morderstwa (w wojnie Rosji z Ukrainą), marionetka Kremla, Gunvor, nigdy nie otrzyma licencji na działanie i czerpanie zysków”. Dzień po tym Gunvor oficjalnie wycofał się z transakcji, by nie znaleźć się na liście sanacyjnej USA, co otworzyło drogę dla oferty Carlyle.
