Czy wyrok Trybunału Konstytucyjnego K 11/15 będzie zabójcą branży TSL?

Na stronach internetowych Trybunału Konstytucyjnego opublikowano już pisemne uzasadnienie wyroku Trybunału Konstytucyjnego wydanego w dniu 24 listopada 2016r. w sprawie o sygn. K 11/15.

Z góry uprzedzam, iż sam fakt opublikowania na stronach TK wyroku z jego uzasadnieniem nie jest publikacją wyroku w Dzienniku Ustaw, o którym mowa w ustawie o Trybunale (wyrok nie został więc jeszcze opublikowany w znaczeniu ustawy o TK, o czym zresztą informuje na swoich stronach sam Trybunał).

Ja jestem już po lekturze pisemnego uzasadnienia wyroku. Moje pierwsze błędne wrażenie było takie, iż chyba nie o takie orzeczenie chodziło branży transportowej. choćby więcej, nabrałem błędnego przekonania, iż wyrok TK z 24.11.2016 może się okazać zabójczy dla całej branży TSL w Polsce i jej dominacji na rynku europejskim.

O co chodzi?

Każdy pamięta, iż wniosek Związku Pracodawców „Transport i Logistyka Polska” dotyczył zagadnienia „ryczałtów za nocleg„. To tego właśnie tematu dotyka wniosek Związku Pracodawców, ale i uzasadnienie wyroku Trybunału. Genezą wniosku Związku TiLP były przecież liczone w milionach pozwy o zapłatę ryczałtu za nocleg.

Spójrzmy jednak na samą treść wyroku TK:

Trybunał Konstytucyjny w składzie (…) po rozpoznaniu (…) na rozprawie (…) wniosku Rady Związku Pracodawców „Transport i Logistyka Polska” (…) orzeka:

1. Art. 21a ustawy z 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców (j.t. Dz.U.2012.1155, ze zm.) w związku z art. 77 5 § 2, 3 i 5 ustawy z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (j.t. Dz.U.2016.1666, ze zm.) w związku z § 16 ust. 1, 2 i 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz.U.167) w zakresie, w jakim znajduje zastosowanie do kierowców wykonujących przewozy w transporcie międzynarodowym, jest niezgodny z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

2. Art. 21a ustawy z 16 kwietnia 2004 r. powołanej w punkcie 1 w związku z art. 77 5 § 2, 3 i 5 ustawy z 26 czerwca 1974 r. powołanej w punkcie 1 w związku z § 9 ust. 1, 2 i 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz.U.236.1991, ze zm.) w zakresie, w jakim znajduje zastosowanie do kierowców wykonujących przewozy w transporcie międzynarodowym, jest niezgodny z art. 2 Konstytucji.

Ponadto postanawia: na podstawie art. 40 ust. 1 pkt 1 ustawy z 22 lipca 2016 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U.1157) umorzyć postępowanie w pozostałym zakresie.

Orzeczenie zapadło większością głosów.

Wniosek do TK dotyczył wąskiego zakresu stosowania przepisu art. 21a ustawy o czasie pracy kierowców, w związku z art. 77(5) ust. 2, 3 i 5 kodeksu pracy i dalej adekwatnych przepisów rozporządzeń dotyczących podróży służbowych pracowników sfery budżetowej. Chodziło wyłącznie o zakres w jakim przepisy przyznawały kierowcom zawodowym w ruchu międzynarodowym zwrot kosztów za nocleg lub ryczałt za nocleg. Tylko tego jednego rodzaju świadczeń dotyczył wniosek do TK oraz prowadzone postępowanie.

Spójrz teraz na treść wyroku „w zakresie w jakim znajduje zastosowanie do kierowców wykonujących przewozy w transporcie międzynarodowym”. Widzisz różnicę?

Przyznam, iż ja dostrzegłem ją dopiero teraz mając przed oczyma wyrok TK z uzasadnieniem.

Praktyczna różnica pomiędzy wnioskiem Związku Pracodawców, a treścią wyroku Trybunału jest jednak żadna. W wyroku TK pomimo sformułowania sentencji w sposób odmienny niż we wniosku Związku Pracodawców, chodzi bowiem jedynie o niekonstytucyjność przepisów w zakresie zwrotu kosztów noclegów i wypłaty ryczałtów za nocleg. Wyrok wprost wskazuje przepisy § 16 ust. 1, 2 i 4 rozporządzenia o podróżach służbowych z roku 2013 oraz § 9 ust. 1, 2 i 4 rozporządzenia o podróżach służbowych z roku 2002. Przepisy te mówią jedynie o kosztach noclegu i ryczałtach za nocleg.

Wyrok Trybunału nie dotyczy wszystkich należności wypłacanych przez przewoźników swoim pracownikom kierowcom z tytułu odbywania przez nich zagranicznych podróży służbowych. Dotyczy jedynie ryczałtów za nocleg i zwrotu kosztów noclegu.