1 miesiąc temu
David Swensen, nazywany legendą inwestycyjną, to dyrektor ds. inwestycji, który zasłynął z niezwykłych osiągnięć w zarządzaniu funduszem inwestycyjnym Yale University. Jakie strategie i zasady stosował Swensen, by osiągnąć wyjątkowe wyniki, i jakie lekcje mogą z tego czerpać zarówno początkujący, jak i doświadczeni inwestorzy?
Być może niektórzy z Was pamiętają, jak jakiś czas temu opisywaliśmy wam zasady działania niezwykle skutecznego funduszu uniwersyteckiego. Chodziło właśnie o fundusz Yale, który od dekad zostawia konkurencję daleko w tyle.
Od lat wypracowuje stopy zwrotu zbliżone do 13% w skali roku. Oczywiście te 13% nie robią szczególnego wrażenia na tle 20% Warrena Buffetta. Jednak fundusz Yale ma zupełnie inną filozofię inwestycyjną. Fundusz Yale nie tylko musi zarabiać pieniądze. On ma również wypłacać co roku mniej więcej 5% swojej całkowitej wartości na rzecz utrzymania uniwersytetu.
Jego struktura jest o wiele bardziej płynna. Co więcej, ten wyjątkowy fundusz uniwersytecki jest również znacznie mniej zmienny niż szeroki rynek akcji. Bardzo wiele zalet za cenę jedynie nieco niższych stóp zwrotu, jakie oferują wybitni inwestorzy. Za sukcesem funduszu Yale stoi adekwatnie jeden człowiek. Mowa o Davidzie Swensenie, który przez 36 lat był dyrektorem ds. inwestycji w omawianym funduszu. W ciągu swojej kadencji David Swensen zwiększył aktywa pod zarządzaniem funduszu Yale z 1,3 miliarda dolarów do ponad 30 miliardów dolarów.
Wszystko to dzięki paru bardzo ciekawym zasadom inwestycyjnym. Najlepsze jest to, iż Swensen był fatalny w doborze konkretnych akcji do portfela. Na szczęście zdawał sobie z tego sprawę i wcale się tym nie zajmował. Miał jednak inny talent. Potrafił wynajdywać najlepszych zarządzających funduszy i powierzać im konkretną ilość kapitału. Co więcej, miał bardzo duży talent do dywersyfikacji oraz rotacji aktywów w portfelu.
Porównanie średniorocznych stóp zwrotu funduszu Yale na tle innych benchmarków – dane za lata 1990 – 2020
Kim jest David Swensen?
David Swensen, urodził się 8 lutego 1954 r. w River Falls w stanie Wisconsin. Dorastając z bystrym intelektem i pasją do ekonomii, Swensen kontynuował studia licencjackie na Uniwersytecie Wisconsin-Madison. Wybrał kierunek ekonomiczny. Swoją podróż akademicką kontynuował na uniwersytecie Yale, gdzie uzyskał stopień doktora. ekonomii w 1980 r. Na początku lat 80 pracował w Lehman Brothers, gdzie zdobył cenne informacje na temat strategii inwestycyjnych.
Jednak dopiero powrót na Uniwersytet Yale w 1985 roku jako dyrektor ds. inwestycji (CIO) funduszu Yale Endowment Fund zapoczątkował jego prawdziwą karierę. Przez kilka dziesięcioleci osiągał dla funduszu niezmiennie wysokie zyski. Zostało to odnotowane poprzez włączenie go do Galerii sław menedżerów funduszy hedgingowych Institutional Investors Alpha w 2008 r. Na swoim stanowisku w Yale pozostał aż do swojej śmierci w 2021 r.
Foto : David Svensen na tle jednego z budynków Yale nazwanych swoim nazwiskiem
Znajdziesz tam więcej wartościowych treści o inwestowani, giełdzie i rynkach.
DNA Rynków – merytorycznie o giełdach i gospodarkach
Wyniki inwestycyjne Swensena
Swensen opiekował się funduszem od 1985 do 2021 roku. W tym okresie wygenerował on roczną stopę zwrotu na poziomie 12,5%. Dla porównania indeks S&P 500, który w tym samym okresie przyniósł zwrot 9,7% przy o wiele większej zmienności. Swensen był niekwestionowanym liderem w swojej niszy. Pomimo sporej konkurencji pokonywał wszystkie najbardziej znaczące fundusze uniwersyteckie. Ta przewaga jest świetnie widoczna na poniższym wykresie.
W ostatniej dekadzie zarządzania przez Davida Swensena, fundusz Yale z łatwością pokonywał konkurencję
Model Yale
Model Yale został opracowany przez Swensena i Takahashiego i jest opisany w książce Swensena Pioneering Portfolio Management. Zasadniczo polega on na maksymalnym wykorzystaniu zalet dywersyfikacji. Model Yale kładzie nacisk na dywersyfikację i orientację na poszukiwanie ryzyka w celu wykorzystania długoterminowych horyzontów inwestycyjnych.
W przeciwieństwie do tradycyjnego portfela 60/40, model Yale Swensena miał na celu alokację mniejszej ilości kapitału w aktywa o niskim ryzyku i niskiej stopie zwrotu, takie jak obligacje, oraz zmniejszenie priorytetu aktywów płynnych. Zamiast tego dążył do większej alokacji na rynku private equity.
Szczególnie rewolucyjne w tamtym czasie było jego uznanie, iż płynność jest raczej złą rzeczą, której należy unikać, ponieważ ma ona wysoką cenę w postaci niższych zysków. Model Yale charakteryzuje się zatem stosunkowo dużą ekspozycją na takie klasy aktywów, jak private equity, w porównaniu z bardziej tradycyjnymi portfelami. Model charakteryzuje się także dużą zależnością od menedżerów inwestycyjnych w tych wyspecjalizowanych klasach aktywów, co sprawia, iż wybór menedżera w Yale jest procesem niezwykle kluczowym.
Tak jak wspomnieliśmy sobie już wcześniej, Swensen nie tworzył żadnych analiz konkretnych spółek. Nie inwestował samodzielnie w akcje wybranej firmy. Nie miał do tego smykałki. Zamiast tego wyszukiwał najlepsze fundusze, rozmawiał z ich zarządzającymi, a następnie lokował u nich wolne środki.
Alokacja portfela Yale w poszczególne klasy aktywów – dane za lata 1985 – 2016
Obserwuj 
Subskrybuj Wybór menedżera odgrywa znaczącą rolę
Według obliczeń Yale tylko 40% alfy funduszu zawdzięcza alokacji aktywów. Pozostałe 60% wynika z posiadania lepszych menedżerów. Fundusze alternatywne w portfelu Yale zdecydowanie przekroczyły swoje średnie w grupie porównawczej. Swensen wraz ze swoim zespołem analityków poszukiwali funduszy z długą historią działalności. W dodatku sprawdzali jacy zarządzający bili rynek przez dłuższy okres czasu. Następnie powierzali pieniądze tym, których track record był najlepszy.
Chociaż strategia inwestycyjna Davida Swensena i uniwersytetu Yale jest niezwykle zyskowna, to standardowy inwestor indywidualny nie będzie jej w stanie zaimplementować na własny użytek. Za dużo jest w niej rotacji aktywami oraz aktywnego szukania najlepszych funduszy inwestycyjnych i to jeszcze tych aktywów niepublicznych. Na szczęście dla nas Swensen zostawił po sobie kilka bardzo wartościowych rad, których może skorzystać każdy z nas. Tzw. strategia Swensena dla inwestora indywidualnego zapewnia tylko nieco niższe stopy zwrotu (9% ), przy wciąż niskiej zmienności.
Porównanie stopy zwrotu jaką wygenerowało w latach 2008 – 2022 portfolio Davida Swensena dla inwestora indywidualnego na tle indeksu S&P 500
Model alokacji aktywów
W przypadku tej strategii kluczowa jest odpowiednia alokacja kapitału. Swensen podkreślał, iż alokacja aktywów stanowi podstawę każdej udanej indywidualnej strategii inwestycyjnej. Twierdził, iż wybór odpowiedniego zestawu klas aktywów jest ważniejszy niż wybór poszczególnych papierów wartościowych.
Oto uproszczona wersja modelu Swensena:
- 30% Akcje krajowe (akcje amerykańskie)
- 15% Międzynarodowe akcje państw rozwiniętych (akcje z państw rozwiniętych)
- 5% Akcje rynków wschodzących (akcje z państw wschodzących)
- 20% fundusze powiernicze zajmujące się inwestycjami w nieruchomości (REIT)
- 15% amerykańskie obligacje skarbowe
- 15% amerykańskie papiery wartościowe zabezpieczone przed inflacją (TIPS)
Model alokacji aktywów Davida Swensena
Na powyższym wykresie widzimy, iż Swensen bardzo mocno stawiał na REIT-y, które stanowiły aż 20% całości jego portfela inwestycyjnego. o ile sami będziecie chcieli zreplikować na własny użytek portfolio Swensena, to polecamy zapoznać się z naszym artykułem „Pięć ciekawych funduszy nieruchomości z USA”.
Swensen szczególnie lubił również TIPS, czyli skarbowe amerykańskie papiery wartościowe zabezpieczone przed inflacją, stosunkowo nowy rodzaj obligacji skarbowych indeksowanych do CPI, powszechnej miary inflacji. Portfolio Swensena jest bardzo podobne do portfela All Weather Portfolio, który opisaliśmy w artykule „Ray Dalio pokazuje uniwersalny portfel dla wszystkich inwestora”. Dalio wykorzystuje jednak złoto jako próbę ochrony przed inflacją zamiast TIPS.
Swensen doradza inwestowanie w ETF
Swensen doradzał inwestorom indywidualnym, aby wybrali tanie, pasywnie zarządzane fundusze indeksowe obejmujące różne klasy aktywów. Według niego dają one większe szanse na długoterminowy sukces inwestycyjny, ponieważ zapewniają szeroką ekspozycję rynkową i mają niższe opłaty niż fundusze aktywnie zarządzane. Zatem to właśnie z ETF-ów powinniśmy korzystać przy budowanie naszego portfela.
Wreszcie na sam koniec warto wspomnieć, iż choćby najlepiej skonstruowana strategia inwestycyjna musi mieć solidne oparcie w naszych rzeczywistych zachowaniach, jakich dokonujemy na własnym koncie maklerskich. Jednym zdaniem musimy być zdyscyplinowani i odporni na chwilowe obsunięcia portfela. Wielokrotnie doświadczymy sytuacji, kiedy to nasz portfel zaliczy spadek o 20 – 30%. Wówczas nie należy panikować tylko z cierpliwością wyczekiwać odwrócenia się koniunktury na rynku. Ten moment prędzej czy później zawsze przychodzi.
Do zarobienia,
Karol Badowski
