Polskie F-16 będą zmodernizowane do standardu F-16V

Podpisano umowę na modernizację polskich F-16C/D Block 52+ zakładającą doprowadzenie ich do standardu F-16V Viper. Potrwa ona do 2038 roku.

Podpisana umowa ma wartość 3,8 mld dolarów netto, zaś cały kontrakt podpisany w Wojskowych Zakładach Lotniczych Nr 2 (WZL-2) w Bydgoszczy zawarto w reżimie FMS (Foreign Military Sales), a więc z rządem USA. Modernizacja ta będzie tzw. modernizacją połówkową – MLU (Mid-Life Upgrade) – prowadzoną w połowie cyklu życia samolotów bojowych. Według umowy obejmie ona wszystkie 48 F-16C/D Block 52+.

Prace modernizacyjne rozpoczną się jednak dopiero za trzy lata w 2028 roku, zaś zmodernizowane samoloty po ostatecznych testach producenta trafią z powrotem do Sił Powietrznych w latach 2030-2038.

Prace MLU zostaną w całości przeprowadzone w Polsce w WZL-2 w Bydgoszczy, zaś w USA będą prowadzone loty kontrolne i testy ostateczne dwóch maszyn, jednej w wersji C i jednej w wersji D. Inne samoloty będą testowane już w Polsce.

Wymianie będą podlegały systemy awioniki, uzbrojenia i samoobrony maszyn, co zwiększy znacznie ich możliwości bojowe zarazem podwyższając przeżywalność na współczesnym polu walki. Polskie F-16V otrzymają nowy radar AESA AN/APG-83 SABR, system kierowania ogniem, komputer nawigacyjny i misji, system IFF, czyli swój-obcy, rozwiązania samoobrony oraz nowe łącze i system transmisji danych. Dzięki temu zmodernizowane maszyny będą mogły w większym zakresie współdziałać z siłami powietrznymi USA i innych państw NATO. W skład umowy wchodzą też ustalenia dotyczące magazynów na podzespoły dla modernizowanych samolotów, części zamiennych, wsparcia technicznego ze strony techników i wojskowego personelu z USA oraz dostawy symulatorów. Modernizacji podlegać ma także sama konstrukcja płatowców co wydłuży resurs maszyn do 12 tys. godzin nalotu.

Prawdopodobnie długi okres modernizacji będzie wynikał z trzech powodów. Według analityka budżetu MON Tomasza Dmitruka, pierwszym jest kwestia produkcji nowego sprzętu i wyposażenia dla modernizowanych F-16, co wymaga czasu. Następną kwestią jest próbny montaż tych elementów na jednej maszynie wersji C i jednej wersji D i wszechstronne przetestowanie ich w USA. Trzecim – wdrożenie prac w WZL-2 po tych wszystkich procesach przy takim harmonogramie prac, by znacząco nie obniżać gotowości operacyjnej. Oznacza to, iż tempo modernizacji nie przekroczy 5 maszyn rocznie.

36 jednomiejscowych wielozadaniowych samolotów bojowych F-16C i 12 dwumiejscowych F-16D w wersji szkolno-bojowej zamówiono na podstawie pakietu umów z 18 kwietnia 2003 roku. w tej chwili mają one 18-20 lat służby, jako iż odebrano je w latach 2006-2008. Nie były one od tego czasu modernizowane.

Komentuje Marek Meissner:

„Lepiej późno niż wcale” – tak można skwitować modernizację F-16C/D Block 52+, która powinna rozpocząć się przynajmniej przed dekadą. I w tej kwestii zawiniło kilka ostatnich rządów niezależnie od kolorów politycznych. Efekt? Po pierwsze, długi okres modernizacji jakoś kłóci się z narracją pospiesznego przezbrajania Sił Zbrojnych pod hasłem „nie mamy czasu”, bo jeżeli rzeczywiście go nie mamy, trzeba byłoby postawić na jedynie pobieżną modernizację i dokupienie innych maszyn wielozadaniowych z w miarę szybką dostawą. Ale jeżeli wyrzucimy tę powszechnie panującą narrację do kosza, zobaczymy jeszcze coś gorszego – modernizacja F-16 wpisuje się idealnie w lukę sprzętową w Siłach Powietrznych, mocno ją powiększając. Odchodzą bowiem Su-22M4, których ze względu na brak jakichkolwiek znaczących możliwości bojowych nie można praktycznie nigdzie sprzedać. Pozostałe MiGi-29 w najlepszym stanie trafią na Ukrainę schodząc ze stanu SP. Tymczasem FA-50 są opóźnione przynajmniej o 18 miesięcy, a F-35 majaczą… w dość odległej przyszłości. Będziemy mieli wiec problem znacznego i długotrwałego osłabienia Sił Powietrznych, czemu stwierdzenia MON o „przedłużeniu okresu modernizacji, by zapobiec obniżeniu się poziomu gotowości bojowej” bynajmniej nie zapobiegną.