RYM SIĘ NIESIE PO POLU PO LESIE. Jechołem od Kuńskich” [POSŁUCHAJ]

Zdjęcie: Buskie Spotkania z Folklorem - przegląd rejonowy w Ciekotach / Fot. Centrum Edukacji i Kultury Szklany Dom

Ryszard Biskup przygląda się twórczości ludowej. Stara się odkryć co też muza podpowiada ludowym twórcom. Dzisiaj pod lupą redaktora „RYM SIĘ NIESIE PO POLU PO LESIE. „Jechołem od Kuńskich” [POSŁUCHAJ].

Tym razem ballada z repertuaru niezapomnianego i fantastycznie zdolnego ludowego śpiewaka Józefa Myszki z Błazin pod Iłżą. Tym razem ballada otrzymała nowe życie i całkowicie odmienną interpretację artystyczną. Oto znany kiedyś tekst usytuował się w kompletnie w innym regionie świętokrzyskiego. Przekomarzanka i gorzkie żale fatyganta, który odkrył po czasie, iż jego połowica wale nie jest taka jak to zachwalali ojcowie usytuowana jest więc pod miastem Końskie. Dalej już wszystko jest po staremu, tak jak dawniej, jak było, jak jest właśnie w oryginale. Panienka wylewa gorzkie łzy, iż została oto z rodzinnego domu wykradziona, wywieziona w obce strony, wprzęgnięta w kierat zwany domowym gospodarstwem. Kontrakt ślubny na dodatek wcale nie był atrakcyjny, bo ona, ta panienka piękna jak z obrazka i pracowita niczym szara myszka trafiła pod adres, w którym jest jej nie tak, jak oczekiwała, nie takie miody smakuje, nie takie życie wiedzie przy małżeństwie oczekiwała. Ciężka dola, ciężkie czasy, podły los. Solista, który – jak się okazuje, wcale nie jest od macochy, zaraz kontruje, iż to wcale nie tak jak panienka śpiewa, oblubienica narzeka, ale racji tak do końca jednak nie posiada. Nikt niczego nie zabrał, nic nie ukradł, żadnych złych intencji nigdy nie posiadał. Dostał rękę panienki, bo się starał i uwierzył w kontrakt jaki kiedyś tam przed oczy mu przedłożono. Niczego nie ukradł, nie zawłaszczył tylko otrzymał – dobrowolnie przecież! Wziął to, co mu było obiecane. A ponieważ to są jednak zwyczajne i stare niczym świat rodzinne przepychanki to zaraz, odginając jeden palec ręki po drugim chłopaczyna wylicza krzywdy i co tu ukrywać kłamstwa, jakimi go na starcie w małżeńskie stadło poczęstowano. Dostał przecież za żonę dziewczynę wcale, ale to wcale nie najbardziej urodziwą, niezbyt pracowitą. A nade wszystko – i oto potrzeba mieć najwięcej pretensji – chorowitą. Co dla teściów może i powinno skończyć się odpowiednią karą. Najchętniej śmierci, no co może i jest trochę zasadne. Brrr, makabra!