Nawożenie roślin pomiotem ptasim – pod jakie rośliny, jaki termin i dawka

Pomiot ptasi nadaje się pod kukurydzę, buraki cukrowe i pastewne, późniejsze odmiany ziemniaka, rzepak ozimy, niektóre warzywa, zboża jare. W jakich terminach i dawkach powinno się go stosować?

Odchody ptasie zwane pomiotem, pod względem nawozowym, można porównywać z gnojowicą lub obornikiem. Różnią się jednak zawartością wody, dodawanej w znacznej ilości do gnojowicy, bądź ściółki stanowiącej znaczny wkład w oborniku.

Stąd pomiot ptasi jest znacznie bogatszy w składniki pokarmowe, chyba iż w chowie ptaków, wykorzystywana jest ściółka (słoma, trociny), wówczas jego wartość nawozowa jest mniejsza.

Pod jakie rośliny i w jakich dawkach

Pomiot ptasi podobnie jak obornik, powinien być stosowany pod rośliny o dużych wymaganiach pokarmowych i dłuższym okresie wegetacji. Wykorzystują one wówczas w znacznie większym stopniu uwalniane składniki pokarmowe.

Należy do nich kukurydza, buraki cukrowe i pastewne, późniejsze odmiany ziemniaka, także rzepak ozimy oraz niektóre warzywa. W mniejszych dawkach można go stosować także pod inne uprawy, w tym zboża jare.

Pomiot świeży zalecany jest w dawkach od 8 do 15 t/ha, przy czym bogatszy w suchą masę i składniki pokarmowe pomiot kurzy i indyczy, w mniejszych dawkach (do 10 t), podczas gdy od ptaków wodnych (kaczek i gęsi) w większych (do 15 t/ha).

Dzienna produkcja pomiotu zależy od gatunku i wieku ptaka, od jednej dorosłej kury wynosi przeciętnie 150 g, od indyka 250 g, od gęsi 400 g, zaś kaczki 320 g.

Stąd dla przykładu przy chowie 100 kur, uzyskamy w okresie rocznym 5,5 t pomiotu, co powinno wystarczyć na areał 0,6-1 ha.

Skład pomiotu jest zróżnicowany

Zawartość składników pokarmowych w pomiocie różni się w zależności od gatunku ptaków i ich chowu (głównie żywienia). Przyjmuje się, iż najwartościowszy jest kurzy, następnie od indyków, po czym od gęsi i kaczek.

Pomiot zawiera znaczne ilości wapnia, szczególnie od kur i indyków, dlatego wykazuje działanie odkwaszające. Azot występuje w nim w trzech formach: kwasu moczowego, formy amonowej oraz organicznej.

Przy niewłaściwym przechowywaniu i wywózce w pole w okresie z wysoką temperaturą i usłonecznieniem, następują straty azotu w postaci ulatniającego się amoniaku.

Dlatego powinien być wywożony w okresach z niższą temperaturą, w dnie pochmurne, po czym natychmiast przyorany lub wymieszany z glebą. Zbyt duże dawki, zwłaszcza ułożone w jednej warstwie mogą powodować wypadanie (wypalanie) roślin.

Jak ograniczać straty azotu

Straty azotu i towarzyszący temu odór, można ograniczać dodając ściółkę (słomę lub trociny) lub preparaty mikrobiologiczne, hamujące wydzielanie amoniaku. Zwykle jest wywożony w pole wczesną wiosną lub późną jesienią.

Może być też stosowany na pociętą słomę zbóż, po czym natychmiast przyorany. Dobrze byłoby po tym wysiać międzyplony (z wyjątkiem bobowatych), które pobiorą i zatrzymają w swojej biomasie azot i inne składniki uwolnione z pomiotu.

Na słabszych glebach oraz w niewielkich dawkach (2-4 t/ha) może być też stosowany pod podstawowe zboża, zwłaszcza pszenicę. Na trwałe użytki zielone powinien być wywożony w listopadzie.

Pomiot, podobnie jak obornik, ze względu na możliwe straty N, powinien być stosowany po 2-3 tygodniach przed lub po wapnowaniu, zwłaszcza tlenkową formą Ca oraz w okresie posusznym.