RYM SIĘ NIESIE PO POLU PO LESIE. „Łoj, żeby nie kapusta” [POSŁUCHAJ]

Ryszard Biskup przygląda się twórczości ludowej. Stara się odkryć co też muza podpowiada ludowym twórcom. Dzisiaj pod lupą redaktora „RYM SIĘ NIESIE PO POLU PO LESIE. „Łoj, żeby nie kapusta” [POSŁUCHAJ].

Łyka gorzkie łzy i rozpacza, ubolewa dziewoja nad okrutną dolą do jakiej doprowadził ją podły los. Wiadomo – uczciwą i spokojną panienkę, pociechę bogobojnych rodziców na złą drogę i manowce wyprowadziły w szczere pole chęci. Chłopaki niewinną panienkę, nie wiedzieć czemu, na co i po co – wzięły i zbałamuciły. Poprowadziły ją nie na szeroki gościniec do szczęścia tylko do ciemnego lasu, hen na manowce. I płacze teraz bidulka, iż aż się serce w piersi kraje na drobniutkie niczym sieczka kawałki. Niewinne niewiniątko wzięły te psiajuchy i pognały nie wiadomo gdzie i po co. Byłoby niebożątko dalej zalotną piękną panienką, a tu proszę – klops i masz teraz babo placek. Rób co chcesz, obróć się w dowolną stronę, szukaj gdzie tylko można zrozumienia i pociechy. Rozpacz jest młodszą siostrą pychy, a tak jak każdy wie, nic dobrego na dłuższą metę nie wróży. Kto się bowiem raz poparzył, będzie łkał i biadolił. Ale przecież wskazówek zegara cofnąć nie sposób. Godzina albo i dwie przeszły, wszystko zostało za plecami, no i co teraz zrobić? Nasza bohaterka – chociaż jako się wspomniało – łzy gorzkie leje i głową kręci, ale czasu nie zawróci. Wody kijem nie zawróci. Mleko się rozlało i chociaż kałuża na podłodze starannie wytarta ścierką, no to stało się. Już jest po Filipku, już się wydarzyło i powrotu do przeszłości nie ma, bo być – ależ oczywiście – nie może. To po wczorajszym weselu nadchodzi bowiem powszechny dzień. Taki wtorek albo środa – szare, bure jak na przedwiośniu za oknem. Nasz podmiot liryczny nie od macochy i doskonale wie w którym miejscu leżą konfitury. Ociera kułakiem łzy, a gdy oczy są już suche, wyznaje bez żadnego skrępowania, iż jednak amory i rozrywka to wartości wcale nie takie szkaradne. Niech no tylko zagra kapela, a rozpaczająca zrazu dziejowa zrzuci z ramion szary szynel codziennych obowiązków i ruszy w tany. Oczywiście tylko i wyłącznie ze swoim ukochanym, ze swoim chłopakiem. Bo przecież droga do szczęścia usłana jest różami i prowadzi prosto przed ołtarz. Co każdy doskonale – także z autopsji – wie i oczywiście rozumie.