4 lat temu
Założycielami destylarni produkującej Glen Grant whisky byli bracia John i James Grant, których podobizny jeszcze do niedawna uwiecznione były na etykiecie każdej butelki. Bracia ci doskonale wiedzieli jak wykorzystać legalizację produkcji whisky w pierwszej połowie XIXw. tworząc destylarnie z interesującą historią.
Jak smakuje Glen Grant whisky?
Notka smakowa Glen Grant 5yo na rynek włoski
Notkę tę, wraz ze skrótem historii Glen Grant Whisky obejrzycie w poniższym video. Warto dodać, iż degustuję w tym video ze starszej butelki z wizerunkiem braci Grant, który jakiś czas temu zniknął z etykiet kiedy wizerunek butelki przeszedł „lifting”.
Notka smakowa Glen Grant Major’s Reserve
Poniżej notka smakowa popularnego Glen Grant Major’s Reserve, którą opisałem słownie w tym wpisie i oceniłem również werbalnie jako dodatek do odcinka o Johnnie Walker Green Label, który znajdziecie tutaj.
Nos: łagodna, nieinstensywna, słodka, waniliowa, przyjemna, ale płaska i niezłozona
Smak: oleista, słodka, pieprzna, później bardziej pieprzna, ale też słodka, drzewna i słodka na końcu. Pieprzność utrzymuje się przez cały czas. Według mnie to malt do lodu lub koktajli.
70/100
Historia destylarni Glen Grant
Podobnie jak wielu „przedsiębiorców alkoholowych” pierwszej połowy XIX w. , bracia Grant przeszli płynnie z przemytu alkoholu do jego legalnej produkcji. I tak w 1839 roku bracia otworzyli destylarnię Glen Grant.
W 1872 roku za sterami destylarni stanął dwudziestopięcioletni syn Johna, który również na imię miał John, ale wielu nazywało go “The Major”. The Major znany był z progresywnego podejścia do technologii. Podobno był on właścicielem pierwszego samochodu w Highlands a pomieszczenia w destylarni Glen Grant rozświetlały jedne w pierwszych żarówek w regionie. The Major jest także projektantem smukłych i wysokich alembików, które do dzisiaj warunkują smak whisky z destylarni Glen Grant.
Glen Grant miała destylarnię siostrzaną
W 1898, w obliczu rosnącego popytu, The Major zdecydował się na otworzenie destylarni Glen Grant II, która zlokalizowana była naprzeciwko Glen Grant. Niestety w obliczu ogromnego kryzysu w branży, destylarnię zamknięto w 1902 roku zachowując jedynie słodownię. Glen Grant II została ponownie otwarta w 1965, ale z uwagi na obowiązujące prawo zabraniające istnienia dwóch destylarni o tej samej nazwie, Glen Grant II zyskała nową nazwę – Caperdonich. Destylarnia ta została zamknięta w 2002, a krótko potem miłośnicy whisky odkryli jak interesująca smakowo była whisky, która w niej powstawała. Co ciekawe, Caperdonich miała siostrzane alembiki i ten sam reżim produkcyjny co Glen Grant, ale powstający w niej destylat był wyraźnie inny. W 1970 roku Glen Grant została połączyła się z Longmorn/BenRiach, a w końcu wszystkie te destylarnie wykupione zostały przez markę Seagram. W 2001 roku dział whisky firmy Seagram przejęło Pernod Ricard, które w 2006 sprzedało destylarnię Glen Grant firmie Gruppo Campari.
Konsumpcja whisky Glen Grant
Destylarnia Glen Grant whisky w tej chwili pracuje na 8 alembikach ogrzewanych gazowo. Kształt alembików gwarantuje dużą powierzchnię kontaktu z miedzią, a także powstawanie lekkiego w smaku destylatu. Whisky leżakowana jest głównie w beczkach po bourbonie. Największym rynkiem dla Glen Grant whisky jest Szkocja, gdzie większość destylatu sprzedaje się jako składnik blendów. GlenGrant to także najpopularniejsza single malt whisky we Włoszech, która jest dostępna tam także w wersji 5yo. Bardziej wiekowe wypusty whisky Glen Grant rozlewa i sprzedaje zwykle niezależny dystrybutor Gordon MacPhail.
