Stosuj poferment i ogranicz nawożenie mineralne

Ważnym kierunkiem zagospodarowania pofermentu jest jego wykorzystanie nawozowe. Przynosi ono korzyści w produkcji rolniczej oraz może ograniczać negatywne skutki nawożenia mineralnego.

Poferment zawiera biomasę mikroorganizmów przeprowadzających proces fermentacji metanowej, nieprzefermentowane związki organiczne oraz składniki mineralne. Ma on znaczny udział składników pokarmowych w formach mineralnych, które są bezpośrednio dostępne dla roślin, w tym azotu, w przypadku którego forma amonowa stanowi w pofermencie choćby 80% azotu ogólnego. Forma ta może być bezpośrednio pobierana i wbudowywana w związki organiczne, dzięki czemu można uzyskać szybki efekt plonotwórczy.

Stosowanie pofermentu

Stosowanie pofermentu wpływa na zwiększenie plonów roślin uprawnych oraz zmniejszenie ich zapotrzebowania na nawozy mineralne, co w znaczącym stopniu ogranicza koszty produkcji roślinnej. Dodatkowo poprawia jakość gleby, poprzez zwiększenie jej zasobności w dostępne formy składników pokarmowych, zwiększenie pojemności sorpcyjnej gleb, poprawę struktury jonowej kompleksu sorpcyjnego, polegającą na zwiększeniu udziału kationów zasadowych.

Poferment jest źródłem materii organicznej, która z jednej strony ulegając mineralizacji, stanowi źródło składników pokarmowych dla roślin, a z drugiej korzystnie wpływa na adekwatności fizykochemiczne gleb, poprawiając ich produktywność. Dla przykładu z dawką 10 t/ha pofermentu wprowadzamy około 0,4 t materii organicznej. Dodatkową korzyścią stosowania pofermentu jest zmniejszenie emisji odorów, w stosunku do tradycyjnie stosowanej w rolnictwie gnojowicy.

Istnieje kilka możliwości nawozowego wykorzystania pofermentu. Może to być bezpośrednia aplikacja na grunty orne i użytki zielone, separacja na frakcję ciekłą i stałą, które są aplikowane na pole, kompostowanie oraz uszlachetnianie składu, czyli produkcja nawozów organicznych, organiczno-mineralnych i środków poprawiających adekwatności gleby.

Czym różni się poferment od nawozów naturalnych

Poferment, który opuści komorę fermentacyjną pod względem adekwatności fizycznych przypomina typową gnojowicę, mając porównywalną zawartość suchej masy. W zależności od rodzaju substratów stosowanych w biogazowni może on zawierać większą ilość azotu i potasu. Zawartość fosforu jest z kolei porównywalna w pofermencie i w gnojowicy. Różnica polega przede wszystkim na mniejszej emisji odorów, która ma miejsce w przypadku dobrze przefermentowanego pofermentu.

Frakcja ciekła pofermentu po separacji wykazuje podobne adekwatności do gnojówki, z kolei frakcja stała charakteryzuje się podobnymi adekwatnościami do obornika. Jednak w przypadku słomy znajdującej się w oborniku rozkład w glebie jest dłuższy niż w przypadku zawartej w pofermencie nierozłożonej np. kiszonki z kukurydzy. W związku z tym w glebie szybszemu rozkładowi ulega frakcja stała pofermentu w porównaniu do obornika.