Choroby i szkodniki ogórka szklarniowego

Jakie choroby i szkodniki występują w uprawie ogórka szklarniowego? Trzeba to wiedzieć, bowiem znajomość najpopularniejszych z nich pozwala ochronić uprawę. Podpowiadamy, jak.

Co istotne, w Polsce areał uprawy ogórka szklarniowego wynosi około 5,5 tysiąca hektarów. Oznacza to, iż dosyć dobrze znamy to warzywo, a także choroby i szkodniki ogórka szklarniowego. To pozwala przeciwdziałać ich pojawianiu się.

Jakie choroby zagrażają ogórkom szklarniowym?

• Kanciasta plamistość liści (Pseudomonas syrigea). Choroba bakteryjna. Na opanowanych liściach pojawiają się wodniste, kanciaste plamy. Z kolei na dolnej stronie liści, w obrębia plam, są widoczne wysięki, w postaci białych, śluzowatych kropli. Porażona tkanka liści wykrusza się, powstają dziury z białą obwódką. Bakterie mogą przeżyć na resztkach roślinnych przez 2–3 lata. W ochronie duże znaczenie mają działania profilaktyczne, jakie jak: częste wietrzenie szklarni czy usuwanie resztek roślinnych. Ponadto można stosować środki biologiczne.
• Mączniak prawdziwy (Erisiphe cichoracearum, Sphaerotheca fuligneai). Choroba grzybowa. Na górnej stronie liści występują plamy w postaci mączystego białego nalotu, który rozprzestrzenia się na całej powierzchni. Ponadto, podobne symptomy pojawiają się na ogonkach liściowych i pędach. Zimują zarodniki w resztkach roślinnych. Ochrona uprawy ogórków szklarniowych to zastosowanie środków mikrobiologicznych, o działaniu mechanicznym bądź preparatów chemicznych z grupy karboksyamidów, strobiluryn, triazoli lub pochodnych pirymidynoamin.
• Szara pleśń (Botrytis cinerea). Choroba grzybowa. Na łodygach, liściach i owocach pojawiają się miękkie, gwałtownie rozszerzające się plamy, które brunatnieją i pokrywają się szarym nalotem. Patogen poraża również siewki. Z kolei zarodniki grzyba zimują w resztkach roślinnych i glebie. Ograniczanie tej choroby polega głównie na usuwaniu resztek roślinnych, a także na stosowaniu zarejestrowanych środków ochrony. Ściśle mówiąc, mowa o preparatach biologicznych oraz fungicydach z grupy anilinopirymidyn, fenylopiroli lub pirazoli.
• Inne choroby ogórka szklarniowego, to m.in.: alternarioza, mączniak rzekomy, parch dyniowatych, zgnilizna twardzikowa, zgorzel siewek.

Najważniejsze szkodniki ogórka szklarniowego

• Mączlik szklarniowy (Trialeurodes vaporariorum). Jest to pluskwiak, który w wieku dorosłym osiąga długość do 1,5 mm. Zarówno dorosły owad, jak i larwa są koloru żółtawego, pokryte białą warstwą wosku. Szkodliwe są larwy, które żerują wyłącznie na dolnej stronie liści. Konkretnie to wysysają one soki z liści, pokrywając je lepką wydzieliną. W efekcie rośliny są zahamowane we wzroście. W miejscu uprawy mączliki wydają kilka pokoleń w ciągu roku. Ochrona to głównie introdukcja drapieżnych i pasożytniczych organizmów. Jak również stosowanie środków o działaniu mechanicznym lub insektycydów z grupy butenolidów, pochodnych pirydyny, neonikotynoidów lub pytetroidów.
• Wciornastek tytoniowiec (Thrips tabaci). Przylżeniec. Dorosły osobnik, o długości do 1,2 mm, jest koloru od jasnożółtego do czarnego. Zaś larwa jest żółtozielona. Oba stadia rozwojowe żerują, wysysając soki z tkanki roślin. W konsekwencji, na liściach uwidaczniają się srebrzyste plamy, które z czasem żółkną, brunatnieją i zasychają. Co gorsza, opanowane owoce są zdeformowane, ze skorkowaciałą skórką. Szkodniki zimują w podłożu lub resztkach roślinnych. Ochrona polega na introdukcji drapieżnych i pasożytniczych organizmów, stosowaniu środków o działaniu mechanicznym, biologicznym lub insektycydów z grupy makrocyklicznych laktonów, neonikotynoidów bądź pyretroidów.
• Przędziorek chmielowiec (Tetranychus urticae). Roztocz. Dorosły osobnik ma ciało o długości do 0,5 mm, które jest przeźroczyste, zielonkawe lub karminowe. W efekcie wysysania soków z tkanek liści, powstają na nich jasne punkty. Natomiast silnie opanowane liście brunatnieją i zamierają. Oprócz liści, szkodniki uszkadzają również pąki kwiatowe i kwiaty. W wyniku czego młode owoce ulegają deformacji, a na starszych korkowacieje skórka. Zimują osobniki dorosłe, w podłożu lub w resztkach roślinnych. Te szkodniki ogórka szklarniowego zwalczamy poprzez introdukcję drapieżnych i pasożytniczych organizmów, jak również stosowanie środków o działaniu mechanicznym lub insektycydów z grupy makrocyklicznych laktonów, pochodnych pirazoli lub karbaminianów.

Mszyce również groźne w uprawie ogórka

Mszyce jako szkodniki ogórka szklarniowego to przede wszystkim mszyca brzoskwiniowa (Nectarosiphon persicae; długości do 2 mm, koloru zielonego lub żółtego) i mszyca burkowa (Aphis fabae; długości do 2 mm, koloru matowoczarnego). Oba te szkodniki ogórka szklarniowego są pluskwiakami. Pokrótce tłumacząc ich wpływ na rośliny można powiedzieć, iż wysysają soki z tkanek roślinnych. Zaś opanowane liście żółkną, zasychają i opadają. Ponadto mszyce są przenosicielami chorób wirusowych. Są to gatunki dwudomne, które zimują na różnych roślinach. Ochrona to ntrodukcja drapieżnych i pasożytniczych organizmów, stosowanie środków biologicznych, o działaniu mechanicznym lub insektycydów z grupy butenolidów, neonikotynoidów i pyretroidów.

Inne szkodniki ogórka szklarniowego, to: miniarki, ziemiórki, szkodniki glebowe, nicienie.

Nowe możliwości zwalczania szkodników ogórka szklarniowego

Nowym rozwiązaniem proponowanym do ochrony m.in. ogórka szklarniowego przed szkodnikami jest Verimark 200 SC. Insektycyd ten ma rozszerzoną rejestrację, która w tej chwili obejmuje również warzywa uprawiane w szklarniach. Konkretnie chodzi o wszelkie trwałe konstrukcje ze szkła, poliwęglanu lub folii, odizolowane od podłoża. Preparat bazuje na substancji czynnej cyazypyr, która zwalcza zarówno szkodniki gryzące, jak i ssące. Jednocześnie, preparat jest selektywny i bezpieczny dla pożytecznych organizmów. Bowiem substancja czynna wykazuje niską toksyczność na większość parazytoidów oraz zapylaczy. Ściśle mówiąc, w uprawach szklarniowych Verimark zwalcza takie szkodniki, jak:

• wciornastek tytoniowiec;
• wciornastek zachodni;
• mszyca brzoskwiniowo-ziemniaczana;
• mszyca ogórkowa;
• mączlik ostroskrzydły;
• mączlik szklarniowy;
• skośnik pomidorowy.

Co więcej, Verimark jest nie tylko insektycydem, ale technologią do stosowania w systemach fertygacji i nawadniania. Dzięki temu zapewnia długotrwałe działanie systemiczne, zabezpieczając rośliny od wewnątrz. Bowiem dzięki specjalnej formulacji, preparat może być podany do systemu korzeniowego rośliny. Substancja czynna jest pobierana przez korzenie i wraz z sokami rozprowadzana po całej roślinie. Daje to efekt długiego, systemicznego działania, a szkodniki żerujące na powierzchni roślin, gwałtownie przestają żerować i zamierają. Zaś w szklarniach taka aplikacja jest wyjątkowo łatwa, gdyż systemy fertygacji i irygacji są standardowym wyposażeniem. Insektycyd można również aplikować przy użyciu podajników typu dosatron. Co ważne, preparat podaje się samodzielnie, nie należy go mieszać z innymi produktami ani nawozami. Mianowicie, środek w dawce 500 ml/ha, należy podać pod koniec 1/3 cyklu nawadniania, z wodą o pH nie większym niż 7. Z kolei temperatura wody nie powinna odbiegać od 15–25ºC, a jej ilość powinna być taka, jak przy standardowym nawadnianiu. Reszta cyklu ma na celu wypłukanie resztek preparatu z instalacji. w okresie można wykonać od 2 do 4 zabiegów z wykorzystaniem tej substancji czynnej.

fot. FMC