Co to są fryty nawozowe – na jakie gleby stosować?

Fryty nawozowe zwane są też szkłami nawozowymi lub agroszkłami. Wyjaśniamy, jak działają i na jakie gleby mogą być dobrym rozwiązaniem.

Fryty nawozowe zwane też szkłami nawozowymi lub agroszkłami to bioaktywne szkła, które przeznaczone są do nawożenia upraw rolniczych.

Są to najczęściej szkła krzemianowo-fosforanowe zawierające w swoim składzie tlenki pierwiastków, między innymi takich jak fosfor, potas, wapń i magnez oraz mikroelementy, w tym mangan, miedź, bor, cynk czy żelazo. Fryty nawozowe charakteryzują się stopniowo postępującą rozpuszczalnością, stąd też przez dłuższy czas składniki w nich zawarte są dostępne dla roślin.

Wolno rozpuszczają się w glebie

Szkła nawozowe należą do nawozów mikroelementowych, które charakteryzują się wolnym działaniem, ponieważ odznaczają się bardzo małą rozpuszczalnością w glebie.

Po wprowadzeniu do gleby występujący w szkłach nawozowych tlenek krzemu pełni rolę ochronną przed wypłukaniem pozostałych pierwiastków przez opad atmosferyczny. Pierwiastki nawozowe mogą być pobierane z fryt nawozowych bezpośrednio przez system korzeniowy roślin. Wprowadzone do gleby szkła nawozowe mogą stanowić źródło składników pokarmowych dla roślin przez dłuższy okres czasu, co wynika z ich powolnego reagowania z kwasami humusowymi. W ten sposób stabilizują poziom domineralizowania gleby niezbędnymi składnikami pokarmowymi.

Nadają się na gleby podmokłe

Po wykorzystaniu składników pokarmowych z fryt nawozowych pozostałość w postaci koloidalnej krzemionki przyczynia się do poprawy struktury gleby, wpływając na jej większą porowatość. Dużą zaletą stosowania szkieł nawozowych jest możliwość ich aplikacji na glebach podmokłych, lub też podlegających intensywnemu przemywaniu przez wody opadowe.

Co się kryje we frytach nawozowych

Fryty nawozowe zbudowane są ze szkieletu, który tworzą tlenki krzemu i fosforu, zaś w wolnych przestrzeniach znajdują się atomy potasu, magnezu, wapnia i mikroelementy. Powstają one w temperaturze około 1200ºC poprzez dodawanie do stopionych krzemianów surowca zawierającego fosforany, względnie inne związki, w tym głównie tlenki mikroelementów. W tak wytworzonym produkcie dochodzi do częściowego zastąpienia tlenku krzemu przez tlenek fosforu lub boran. Z kolei tlenki sodu zastępowane są przez tlenki potasu lub też tlenki mikroelementów. Produkt taki poddaje się następnie chłodzeniu i mieleniu do drobnych frakcji.